اشعار

ناگهان قلب حرم وا شد ویک مرد جوان          مثل تیری که رها میشود از دست کمان

خـسـته از ماندن و آماده رفـتن شده بود          بعد یک عمر رها از قـفـس تن شده بود

مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود          مست می آمد و رخساره برافروخته بود

روح او از همه دل کنده، به او دل بسته           بـر تـنـش دسـت یــدالله حـمــایـل بـستـه

یا عـلی گـفت که بر پـا بکند محـشر را          آمـده بـاز هم از جـا بـکـنـد خــیــبـر را

آمـد، آمـد به تــمـاشـا بکــشـد دیــدن را          معنی جمـلـه در پـوست نگــنـجـیـدن را

بارها از دل شب یک تـنـه بـیــرون آمد          رفـت از میـسـره از میـمـنه بیـرون آمد

آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه          گــفـت: لا حَــولَ وَ لا قُـــوَّة الاّ بِــالـلـه

آه در مثـنوی ام، آیـنه حـیـرت زده است          بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است

رفتی ازخویش، که ازخویش به وحدت برسی          پـسرم! چند قـدم مـانـده به بعـثت برسی

نفس نیـزه و شمـشـیـر و سپـر، بنـد آمد          بـه تـمـاشــای نــبـرد تــو خـداونــد آمـد

باهمان حکم که قرآن خدا جان من است          آیه در آیه رجـزهای تو قـرآن من است

ناگهان گرد و غـبار خطـر آرام نشـست          دیدمت خرم و خندان قـدح باده به دست

آه آئـیـنــه در آئـیـنـه عـجـب تصویــری          داری از دست خودت جام بلا می گیری

زخمها با تو چه کردند؟ جوان تر شده ای          به خدا بیش تر از پیـش پـیـمـبر شده ای

پــدرت آمـده در ســیـنــه تـلاطـــم دارد          از لبت خواهش یک جرعه تـبـسم دارد

گوش کن خواهرم از سمت حـرم می آید          با فــغــان پــســرم وا پـــســرم مـی آیــد

باز هم عطر گـل یاس به گــیـسو داری          ولی اینـبـار چرا دست به پـهـلـو داری؟

کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است          یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟

مـثـل آئـیـنـۀ در خــاک مـکــدر شـده ای          چشم من تار شده؟ یا تو مکرر شده ای؟

من تو را در همه کــرب و بـلا می بـینم          هر کجـا می نگـرم جـسم تو را می بیـنـم

ارباً اربا شده چون برگ خزان می ریزی          کاش می شد که تو با معجزه ای برخیزی

مانده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم          بایــد انــگـار تو را بـیــن عـبا بگــذارم

بـایـد انگــار تو را بـیـن عـبـایــم بـبـرم          تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم

پخش سبک

شتـابـان آمدم من سـوی مـیدان            که شاید زنده ات بینم علی جان

ببـیـنـم بـار دیگـر چـشم بـازت            تـکـلـم کـردنت، ای مـاه تـابـان

بگـو یکـبار دیگـر            قسم بر جان حیدر

مـرا بـابا صدا کن            تو ای شبـه پیـمـبر

تو رحمی کن به حالم، یاس پرپر

*****************************

زجا خیز و ببـین قـلبم شکـسته            دلم از داغ تو در خـون نشسته

توان رفـته ز پاهـایم علی جان            نگر چون رشته صبرم گسسته

به روی زانـوانــم            و بــا حــد تـوانــم

رساندم با مشـقـت            کـنارت ای جـوانم

تن بی جـانـم ای روح و روانـم

*****************************

چـگـونـه اربـاً اربـایت بـبـیـنـم            چسان گل بوسه از رویت بچینم

نـمـانـده جـای سـالم در رخ تو            شکستـی قـامـتـم، ای نـازنـیـنـم

ببین عمه علی جا            دوان آمد به میدان

دعا کن تا زداغت            مـبادا او دهد جـان

خودت خیز و زمیدانش بگردان

*****************************

عـلیّ اکبـر ای شبـه پــیـمـبــر!            توئی گشتی چنین خونین و پرپر؟

بگـو بابا چه کـردند با تن تـو؟            چنین غرق به خونی، پور کوثر؟

امـیدم، ای عزیزم            چسان اشکی نریزم

مدد از که بگیرم؟            که از جـایم بخیزم

بود داغت علی جان رستخـیزم

بخوان به گوش سحـرها اذان علی اکبر            بخوان دوباره برایم، بخوان علی اکبر

لـب تـرک تــرکـت را به هـم بـزن امـا            تکان نخور که نپاشد جهان علی اکبـر

دوباره داغ پیـمبر تحـملش سخت است            نــرو جـــوانی حـیـدر بمان علی اکبـر

به دست غـصه نـده چـشم دخـتـرانم را            تـمــام دلــخـوشی کــاروان عـلی اکـبر

ببـین که تیر فراقت نشـسـته بر جگـرم            ببین قـدم ز غمت شد کـمـان علی اکبر

عـصای پـیـــری بـابـا مقــابـلـم نـشکـن            تــوان بـده بـه من نـاتـوان عـلـی اکـبر

کنار جسم تو رسم جهان عوض شده است            نشـسـته پــیـر کـنار جـوان عـلی اکـبر

مسـیح زندگی ام روی خاک افتاده است            عجیب نیست شدم نیمه جان عـلی اکبر

بُـریــده گـریـه امـان مــرا کـنـار تـنـت            مـیـان هــلهـلـه هـا الأمـان عـلـی اکـبـر

اگر چه پـهـلـوی تو یاد مـادرم انداخت            شکسته کوفه سرت را چنان علی، اکبر

پخش سبک

غـروب و کـربلا ای وای زینب            سری از تن جـدا ای وای زینب

یکی در آتش وآن یک به گودال            به زیر دست و پا ای وای زینب

شده غـوغای محشر            بـرای دخـت کـوثـر

جـهـانی ماتـم و داغ            و تنها دخـت حـیـدر

دلـش صــد پـــاره از داغ بـــرادر

**********************

دوبـاره آتـش و سـیـلی و کـیـنــه            دوبـازه زخـم بـازو، زخـم سیـنه

شـده کرب و بلا  شهـر پـیـمـبـر            دوبـاره تــازه شـده داغ مـدیـنــه

دوبـاره ریـســمـانـی            به جسم خسته جانی

وز آن بـدتـر خـدایـا            بُـود زخــم زبــانــی

تـحـمـل کـن تـو زینب، مـیـتـوانـی

************************

رسد از قـتـلگـه صوت حـزیـنی            نـوای جـانگـداز و دل غـمـیـنـی

گـمـانـم از جنـان زهـرا رسـیـده            دعـا کـن مـادرت آنـجـا نـبـیــنی

به پیـش چـشـم مادر            بـریـدند از قـفا سـر

مـیــا جــان بـــرادر            نبـیـنی تا که خواهر

نـدارد جـای سـالـم او بـه پــیــکـر

**********************

شـده دامـان طـفـلـی پُـر شـراره            ربـاب از داغ اصغر بـیـقـراره

درون خــیــمــۀ آتــش گـرفــتـه            امـامی مـــانــده و یــاور نـداره

رخ نــیــلـی خــدایــا            هــراسـان آل طـاهـا

تـنـی زیـرِ سـم اسب            سری بر نیـزه  بـالا

چـسـان طاقـت بیارد  دخت زهـرا

می زند نیش سکـوتت به دل من پـسرم           لب گـشا کُشت مرا خـنـدۀ دشمن پـسرم
چشم خود واکن و یک بار دگرحرف بزن           از لب تـشـنـه و سـنگـیـنی آهـن پسـرم

داغ مرگ پـسرش را به دلش بگذارید           آن که بگـذاشته داغت به دل من پـسرم

پـاره های تنت افـتاده به هـرسو، گوئی           برگ گل ریخـته در دامن گلشن پـسرم
کَس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد           این همه زخم رسد بر سر یک تن پسرم
تو ذـبیح منی و من تن صد چاک تو را           هـدیـه دادم به ره خـالـق ذوالـمن پسرم
نتوان گفت که ازداغ تو بر من چه گذشت           هیـچ کس را نـبـود تاب شـنـیـدن پسرم
بود حرف دل من بر لب میثم زآن رو           سیل خون ریخته از دیده به دامن پسرم

جاری عبور کردی و نم نم شدی علی            از خاک می خروشی و زمزم شدی علی

چه مادرانه دور تو می گشت خواهرم            با دست هـای عــمّـه مـعـمــم شدی عـلـی

بعدش دوباره مثل همان روزهای قبل            آئـیـنــه ی رســـول مکــرّم شــدی عـلـی

پـیـغـمـبرانه رفتی و زیـر نـزول تـیـغ            مـثــل شـروع سـوره مـریـم شـدی عـلی

تـا از مـیـان معــرکــه پـیـدا کـنـم تـرا            گـیسو به بـاد دادی و پـرچـم شدی عـلی

معـراج ذوالفـقـاری، پهلـو شکـاف دار            زهرا، نبی، علی، همه با هم شدی علی

زخمی،شکسته،خرد شده، ذرّه ذرّه،ریز            یکجـا تـمـام آنچـه که گـفـتـم شدی عـلـی

من از تنت هرآنچه که شد جمع کرده ام            ای وای بر دلـم، چـقـدر کـم شـدی عـلی

سـیـزده آیـیـنـه می رویـیــد از تـابـیـدنش           غنچه می شد آسمان در لحـظۀ خندیدنش

گونه های خشک او وقت وداع با حسین           جرعه جرعه تشنگی نوشیـد ازبوسیدنش

مرگ را می گفت"اَحلی مِن عَسل"آن نازنین           میرسید ای عشق هنگـام عسل نوشیدنش

دیدنی بود اشتیاقش، دیدنی تر گشته بـود           روی مرکب رفتن و جوشن به تن پوشیدنش

شوق در آغوش بگرفتن شهادت را دمی           سخت باشد سخت، حتّی یک نفس فهمیدنش

می رود امّا صدای پای گلچـین می رسد           شد فلک را گوئیا هنگامه ی گل چـیدنش

نوجوان و کارزار و این دلیری در نبرد!           شد تماشـایی در آن دشت بلا جنگـیـدنش

تیغ ها دردست گل چینان و او روی زمین           بــاغبــان آمد در آن لحظه برای دیدنـش

اشک می غلتید بر گلبرگ رخسار حسین           چون نظر میکرد خونین دل بخون غلتیدنش

هرکه در دل ناله دارد ناله "یاسر"میتوان           عـمـق درد و داغ را فهمـید از نـالیدنـش

غــم می دمد در حنجـری آتش گرفته           اینجا صدای خـواهـری آتش گرفتـه

اینجـا کبــوتـر بچه ها را یک کبـوتـر           پیچـیده دربـال و پــری آتش گرفتـه

فریاد عصمت، شعله می گـیرد دمادم           از تار و پـود معجـری آتش گرفـتـه

بـشـتاب زینب، در میان شعله ها بـاز           دامـان طـفـل دیـگـری آتـش گرفـتـه

آنسوی فریاد عطش صد حنجره درد           در لای لای مــادری آتـش گـرفـتـه

از داغ این آلاله های غرقه در خـون           هر گوشه چـشمان تری آتش گـرفته

قـرآن تلاوت می کـنـد فــرزند قـرآن           از روی نـیزه با سری آتش گرفـتـه

پیـش نـگـاه خـستـۀ پـروانـه، شـمعی           افـتاده بر خـاکـسـتری آتـش گرفـتـه

بی شک تـمام این وقـایع ریـشه دارد            در اتـفــاقـات دری آتـش گـــرفـتــه

در ســرخی غــروب نشسته سپیده ات           جان بر لبم ، زعــمــر به پایان رسیده ات

آخر دل عموی تو را پــاره پـاره کرد            آوای نـاله هـــای بــریــــده ؛ بــریــده ات

در بین این غــبــار به سوی تو آمـدم            از رویِ  ردّ خــونِ  به صحرا چکیـده ات

بر بیت بیت پیکر تو خـیـره مانــده ام            آه ای غــزل ، چگــونه  ببینم قصیـده ات؟

احلی من العسل ز لبــان تــو می چکد           ای گــــل زبــانــزد است بیان عـقـیـده ات

باید که می شکـفـت گــل زخم بر تنت           از بس خــدا شــبــیــه حسـَن آفـــریـده ات

غروب بود و افق حرف های گلگون داشت           ز تیر فاجعه زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت           کرانه چشم بدان خون بیکران می دوخت

نسیم، گیسوی خون را دمی تکان می داد           به این بهانـه گلِ زخـم را نشان می داد

دل شکـسـتـۀ زینب شکـسـته تر می گشت           چو چشم طفل، به سودای آب بر می گشت

فـتاده بـود ز اوج فـلک، سـتارۀ عـشق           شکسته بود به یک گوشه گاهوارۀ عشق

ستاده اسب و شکـوه سواره را کم داشت           افق به رنگ شقایق، لباس مـاتم داشت

در آن غروب که آیات عشـق شد تـفسیر           در آن دیار که رویای اشک شد تعبـیر

حماسه بودکه از بطن خاک وخون می رُست           سرشک بود که زخم ستاره را می شست

به روی دست و سر و پای، باره می راندند           هـزار باره به جـسـم ستـاره می رانـدند

نبود دست که گیرد، ستاره در آغـوش           میـان تـیر، تـن پـاره پـاره در آغــوش

نبود دست که بیرون ز زخـم آرد تـیر           به خیـمه آب رسـانـد اگر گــذارد تـیـر

سـوار آب چو پـرواز را تـجـسـّم کـرد           چه صادقـانه بـدان زخـم ها تبـسـّم کرد

ز خــون لاله تمام کـرانه رنگـیـن بـود           خـمـیده بود افق بسکه داغ سنگین بود

هزار زخم به عبرت چو چشم وا مانده است           که عشق بی سر و دست وکفن رها مانده است

فـراز با هـمـه قـامـت فـرود آمـده بـود           قـیام حـمـد کـنـان در سـجـود آمده بـود

صدای سوگ ز محمل به آسمان می رفت           درای مرثیه خوان بود و کاروان می رفت

خـیـام آشـنـا از آتــش بـیگـــانه می سوزد           کبوترهای بی بال و حرم را لانه می سوزد

چه غوغایی است دراین دشت ماتم زا؟ نمی دانم           که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می سوزد

مگر دشمن نمیداند که زد بر خیمه ها آتش؟           که دریک خیمه بیماری است، بی تابانه می سوزد

سری بالای نی بینم، چو ماهی زیرابرخون           که از شوق وصالِ حضرت جانانه می سوزد

روَد برچرخ، دود از خیمه ها یا ازدل زینب؟           که از بـیداد و ظلم زادۀ مرجانه می سوزد

غروبی آتشین می باشد و طفلی دَود هرسو           که خود چون شمع ودامن چون پرِ پروانه می سوزد

یکی کو تا به یاری خیزد و بنشاند آتش را           وگرنه پای تا سر، کودک دُردانه می سوزد

دلِ سوزانِ طفلان را دگر حاجت به آتش نیست           دلِ آتش چرا یارب، بر این دل ها می سوزد

لاله ی سرخی و ازخون خودت، ترشده ای           بی سبب نیست که اینگونه معطر شده ای

دشت را  از شــررِ داغِ دلت ســوزانــدی           راستی باغی از آلالـه ی پــرپـر شـده ای

تَنـش تــیــغ و تنت کــربـبـلا را لـرزانــد           زخمیِ صاعقه ی خنجر و حـنجـر شده ای

چه کــنــم بـا غــم این پـیکر پـامــال شده           بی پر و بــال تر از هرچـه کبوتر شده ای

سنگ بر آینه ات خورده و تکــثـیر شـده           مـثـل غــم های دلــم چـند بـرابــر شـده ای

مــاه زیبای کــفــن پـوش! هـلالــم کـردی           شاخ شمشاد عـمــو، مثل صنوبــر شده ای

ای به کــام تو شهادت زعسل شـیـرین تـر          تــو در آیــیــن وفـــا ، آیــنه بـاور شـده ای

این جماعت همه دنبــال سرت می گردند           چشم برهـم  بــزنی ، پیکر بی سر شده ای

دست و پا می زنی و من جگرم می سوزد           خیـلی امروز شبیه عــلـی اکــبـر شــده ای

پخش سبک

الهی کن نظر بر حال زینب               خـزان شد گلشن آمال زینب

برای دین حق  عون و محمد              به میدان می رود اطفال زینب

دل ما شد هوائی           شده وقت جدائی

رسد آوای زهرا                 بیا مادر کجائی

برای لاله هایت کن دعائی

**********************

فتـاده بر دل زینب شـراره               بریـزد از دو چشمانش ستاره

نظاره میکند با قلب  پرخون                که جسم پاکشان شد پاره پاره

نـوا آمد زمیـدان              بیا دائی حسین جان

بگیـر این گاه آخـر               سـر ما را به دامـان

شدیم آخر فدای دین و قرآن

********************

دوباره سینه ها  ماتم سرا شد                 دوباره خیمه ها غرق عزا شد

کنـار پیکر عـون و محمد                دوبـاره محشر کبری بپا شد

یکی در دست سقا                 یکی در دست مولا

یکی آغوش حیدر              یکی آغوش زهرا

کند این صحنه را زینب تماشا

***********************

برادر جـان فدای گـریه هایت               حسین گریه نکن زینب فدایت

اگرچه لاله هایم غرقه خون شد             فـدای تـار موی بچه هایت

شوم قربان سـرت را               علـی اکـبـرت را

بیـا خـواهر ببوسد               گـلوی اطـهرت را

مبر با خـود دگر انگـشترت را

قــامت کمان کند که دو تا تیـر آخـرش            یک دم سپـر شــونــد بـرای بــرادرش

 خون عقاب، درجگر شیرشان پُر است            از نسل جعفرند و علی، این دو لشکرش

این دو ز کودکی ، فقط آیینه دیــده اند            آیــیـنــه ای که آه نــســازد،  مُـکـدرش

«واحیرتا » که این دو،جوانان زینبند؟           یا ایـسـتــاده تیغ دو سر، در بـرابرش ؟

با جان و دل، دو پاره جگر وقف میکند           یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

یک دست، گرم اشک گرفتن ز چشم هاش          مشغول عطر و شانه زدن، دست دیگرش

چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر          چشمش گُدازه ریخت  ولی زیر معجرش

زینب،همان شُکوه که ناموس غیرت است         زینب که در مـدیــنه قُـرق بود معــبــرش

زینب،همان که فاطمه ازهر نظر شده است         ازبس که رفته این همه، این زن به مادرش

زینب،همان که زینت بابای خویش بود         در کــربــلا شـدند، پــسـرهاش، زیورش

عـــاقبت جان تو در چشمۀ مهتاب افتاد          پـیـچشت داد خـدا، در نفست تاب افـتـاد
نوردر کـاسۀ ظلمت‎زدۀ چشمت ریخت           خواب ازچشم تو ای شیفتۀ خواب، افتاد

کارت از پیلۀ  پوسیده به پــرواز کشید           عکس پروانه برون از قفس قـاب افـتاد
چشمه شد، زمزمه شد، نورشد و نیلوفر          آن دل مرده که یک چند به مرداب افتاد
عادتت بود که تکرار کنی «بودن» را           از سرت زشتـی این عادت ناباب  افتاد
مــاه را بی ‌مدد تـشت تـمــاشـا کــردی           چشمت از ابروی پیوسته به محراب افتاد
چه کشش بود در آن جلوۀ مجذوب مگر           که به یک جذبه چنین جان تو جذّاب افتاد؟
چـهره ی  واقعیَت را به تو برگرداندند           از سر نـام تو سنگـیــنی الـــقـاب افتـاد
شهد سرشار شهادت به تو ارزانی بـاد           آه از این مــردن شیرین، دهنم آب افتاد
امشب از هُــــرم نفس‌های اهورایی تو           گرم در دفتـر من، این غــزل ناب افتاد

دیــد دارم از خجــالت سر، به زیر            گفت مـا را بین و ســر بالا بگـیــر 
دیــد از غــم تنـگ گـشـتـه سینه ام            پــاک کرد از زنـگ ها آیــیــنــه ام 

من دگر «او» گشته و خود نیستم            آنکه هــمـــره با شــمــا شــد نـیـستم 
حُر نبوده حُر، به لطفش حُر شده             بـــوده آب آلـــوده، امـــا کُــر شــده 
دور شـد جــانـم ز تـن هـای شـما            کـرد مِــنهــایــم ز مَن هــای شــمــا 
دید از پا تا به سر عیـبــم به عین            کرد، از پــا تــا به سر حُسنم حسین 
هر که بر این آستان باشد سـرش            عـاقــبت، بر خـیــر گــردد آخــرش 
هر مُحِبّی را که او محبـوب شـد             گر بدی هم داشت آخــر خــوب شد 
دل ز هَر دلداده می گیـرد حسین             دست هر افــتــاده می گیــرد حسین 
مَستِ چشمش جام عــالـم پُر کند             دو جهان را یک نگاهش حُــر کـنـد 
جُــرم را بخشیده می گیرد کریم             دیـــده را نــادیــده می گـیـرد کـریم

پخش سبک

من و رفتن از این خاک ای برادر           من و این چـشم نمنــاک ای برادر

    مرا بر نــاقـــه عــریــان نشاندند            تو را بر خاک و خاشاک ای برادر

خداحافظ امیرم               امیر بی نظیرم

دعا کن حاجتم را             کنار تو بگیرم

که شاید بر مزار تو بمیرم

*************

خـــداحـافــظ ســر از تن بریـده              دگـر وقت وداع من رسیــــده

به من حق می دهی بی تاب باشم            کسی چون من چنین داغی ندیده

خداحافظ نگارم               ببین ابر بــهـــارم

تو را ای پاره پیکر              به زهرا می سپارم

دگر من طاقت دیدن ندارم

*************

شکسته داغ تو بال و پرم را              ببین خیره نگـاه آخـرم را

خودم از قتلگـاهت ای برادر             شنیدم نـاله های مـادرم را

ببین ای بی قرینه              که مادر از مدینه

رسیده در کنارت             به آوای حزینه

کنار تو زند بر روی سینه

*************

خدایا می شود ســاقـــی بیاید             به سوی خواهرش دیده گشاید

بگو از علقمه برخیزد از جا             مرا در این سفر راهی نماید

بگو ای قرص ماهم              همیشه تکیه گاهم

به دستان تو مانده               برادر جان نگاهم

دعایم کن که بی تو بی پناهم

پخش سبک

به روی خاک صحرا مانده تنها               شهیدان حسینی بی کفن ها

ولــی آخــر کــســی باید بیــایــد               برای دفن این پاره بدن ها

همه دلها غمین است                     کسی روی زمین است

که نشناسند او را                          کدامین نازنین است

فقط این کار زین العابدین است

*************

تمام آسمان پر شور و شین است             پر از ناله تمام عالمین است

بیــائــیــد این تن افــتـاده تــنــهــا           تن صد چاک بابایم حسین است

ببین بال و پرش را                   تمام پیکرش را

خودم دیدم به کوفه                    به روی نی سرش را

نمی بینم چرا انگشترش را

*************

دل دریا حریف اشک من نیست          ببین یک جای سالم در بدن نیست

بگو با پــیــکــرت بابا چه سازم           برای تو پدر جان یک کفن نیست

به قربان صدایت                         فدای ربنایت

بگو بابا چگونه                           نمایم جا به جایت

که خون جاری شده از دست و پایت

*************

کسی غیر از تو در احساس من نیست           کسی غیر از تو خیر الناس من نیست

عــزیـــز من چــــرا در قـتـلـگــاهت                کــنـــار تو عمو عبـــاس من نیست

بگویم با دل زار                کجایی ای علمدار

بیا و جسم پاک                  برادر را تو بردار

که بعد از تو گره افتاده در کار

بـالا نـرفت آنـکـه به پـای تو پــا نـشـد           آقـا نـشـد هـر آنـکـه بـرایت گــدا نـشد

مقصود از تکلم طور از تو گفتن است            مـوسی نشد هر آنکـه کـلـیـم شـما نشد

 روز ازل بـرای گـلـوی تو هـیـچ کـس          غیر از خدای عز و جل خـون بها نشد

در خلـقـتش زمین و مکان های محترم            بــســیـار آفــریــد ولـی کــربـلا نــشـد

یک گوشه میرویم و فقط گریه میکنیم            حـالا که کـربـلای تو روزی مـا نـشـد

داغ تو اعـظـم است تحـمـل نـمی شـود            در حـیـرتـم چـگـونه قـد نـیـزه تا نـشد

این اشک نیست، آب زلال و مطّهر است            این چشم نیست،چشمه ای ازحوض کوثر است

ظرفِ نــزولِ رحـمتِ پـروردگــــــار شد            چشمی که پای مجلس این روضه ها،تراست

چشمی که بیش تر به خودش، گریه دیده است            فـردا کنـار فـاطــمــه بـا آبـروتــر اســت 

ما خشک می شــویـم، ولی بار می دهیم            دنیای گریه، مـزرعه ی سبز محشر است

فرموده است حضرت صادق:هرآن کسی            گــریانِ جــدّ ما شده، با من بــرادر است

درحجّ و درعبادت و در سجده های شب            گــریـه کنِ حسیــن، شریک پیــمبر است

ما را از این تــلاطــم دنیا، هراس نیست            تا کــشتــی نجات حسیــنی، شنــاور است

بر من لباس نوکری ام را کــفـــــن کنید            نـوکـر بهشت هم بـرود، بـاز نـوکـر است